Rozdział 37

#Alex#
Louise przygotowywała chłopców, a ja i Kaja zajmowałyśmy się Lux.
-Alex! -krzyknęła 3-latka i wskoczyła mi na ręce. -baw się ze mną! -rozkazała i pociągnęła mnie w kierunku sofy, na której były rozrzucone zabawki dziewczynki. Lekko się uśmiechnęłam i wzięłam do ręki małego dinozaura bez głowy oraz łap.
-To ja będę tym. -zaśmiałam się.
-Nie! Ty będziesz tą! -zaprotestowała i podała mi lalkę bez włosów. Dziwnie się poczułam. Spojrzałam na Kaję, która przyglądała się nam uważnie. Reszta nie zwracała na nas uwagi.
-Dlaczego akurat tą? -spytałam.
-Bo tak byłoby Ci ładnie.
-Jakbym była łysa? -zdziwiłam się patrząc dziewczynce w oczy. Ona tylko wzruszyła ramionami i zaczęła się bawić. Podniosłam się i podeszłam do siostry.
-Idź do niej. -rzuciłam i poszłam do toalety. Stanęłam przed lustrem i dokładnie analizowałam każdy szczegół z mojego wyglądu. Chciałam zapamiętać siebie jako zdrową, piękną i radosną dziewczynę. "Zaraz wchodzicie" - usłyszałam na zewnątrz. Wyszłam z toalety i przelotnie popatrzyłam na wszystkich. Dłużej zatrzymałam się na Niallu, który uśmiechnął się do mnie. Wywróciłam oczami, całkowicie go olewając, i dołączyłam do Kai i Lou z Lux na rękach. Wszyscy poszliśmy za kulisy, gdzie operatorzy przypięli 1D nasłuchy i podali mikrofony.
-Chłopaki macie 5 minut. -oznajmił Paul i wraz z Lou poszedł za scenę.
-Wiecie co macie mówić? -upewnił się Paynea. Wszyscy kiwnęli głowami. Trochę pogadaliśmy i zespół musiał iść. Kaja pocałowała Harrego i przytuliła każdego z chłopców. Ja natomiast usiadłam sobie na sofie i wpatrywałam się w ekran, na którym zaraz miała się pojawić piątka przyjaciół. Gdy wyszli na scenę rozległ się pisk fanów i błyski fleszy. Cała piątka usiadła na wyznaczonych miejscach.
-Dobry wieczór państwu. Zaczynamy konferencję prasową. Poproszę pierwsze pytanie.
~*~
Konferencja trwała już około godziny, a praktycznie wszystkie pytania dotyczyły trasy chłopaków.
-Niall możesz nam zdradzić, dlaczego Twoja dziewczyna, Alex Shugar, ostatnio dość długo leżała w szpitalu? -padło pytanie, a ja jak na zawołanie spojrzałam na blondyna.
-Alex jest chora na białaczkę i dlatego

 też musiała zostać w szpitalu. -wyjaśnił Nialler. Po jego minie można było zauważyć, że to trudny dla niego temat.
-Czy jej stan jest poważny? -spytał kolejny reporter.
-Białaczka jest poważną chorobą i każdy stan w niej jest poważny. Alex walczy i się nie podda, a ja razem z nią. Zrobię wszystko co się da, żeby ją wyleczyć. -odpowiedział i delikatnie się uśmiechnął.
-Czy planujesz coś poważniejszego w związku z nią?
-To moja słodka tajemnica. -zaśmiał się chłopak, a chłopcy razem z nim. -Na pewno traktuję ten związek bardzo poważnie i bardzo mi zależy na Alex. Jest wspaniałą dziewczyną i mam ogromne szczęście, że jest ze mną. -wyjaśnił i spojrzał prosto w kamerę.
-Harry powiedz jak to jest z zaręczynami Twoimi i Kai? Czy to prawda?  -spytała jedna z fanek.
-Tak, to prawda. Oświadczyłem się Kai jakiś czas temu i planujemy już ślub. -odparł loczek z szerokim uśmiechem.
-Prawdą jest, że Twoja dziewczyna jest w ciąży? -kolejne pytanie.
-Tak. Za kilka miesięcy będę tatusiem. -zaśmiał się Hazz.
-A my wujkami! -zauważył Louis na co wszyscy zareagowali śmiechem. Paul chciał już kończyć wywiad.
-Widzieliśmy, że przyjechaliście tutaj z dziewczynami. Czy moglibyście zaprosić na scenę Alex i Kaję? -poprosił jeden z dziennikarzy. Chłopcy popatrzyli po sobie i kiwnęli głowami na zgodę. Zerknęłam zdziwiona na Kaję. Ona też nie była na to przygotowana.
-Idziemy? -spytała z uśmiechem. Chwilę się wahałam, ale w końcu podniosłam się z miejsca. Przy wyjściu na scenę czekali na nas Niall i Harry. Styles złapał Kaję za rękę i poprowadził na scenę. Irlandczyk nie wiedział jak się zachować. Był zestresowany i zmieszany. Nie chciałam robić scen, więc splotłam nasze dłonie i przysunęłam się do niego bliżej. Sala na ekranie wydawała się mała, a w rzeczywistości była ogromna. Przysunęłam się jeszcze bliżej chłopaka czując jak ściska mnie w żołądku. Bardzo się stresowałam i dodatkowo robiło mi się słabo.
-Spokojnie. -wyszeptał blondyn i wskazał, żebym usiadła na krześle obok niego. Tak też zrobiłam i spojrzałam na tych wszystkich ludzi. To było wspaniałe uczucie, jednak stres wszystko psuł.
-Kaja jak się czujesz w roli przyszłej mamy i pani Styles? -zapytał dziennikarz. Dziewczyna całkiem na luzie wzięła mikrofon od narzeczonego i odpowiedziała.
-Wspaniale. Nigdy nie sądziłam, że tak szybko wyjdę za mąż i zostanę mamą, ale wcale mi to nie przeszkadza. Ciąża trochę komplikuje moje plany na przyszłość, ale studia zawsze mogę zdać później. -zaśmiała się i puściła oczko do bruneta.
-Alex -zaczął ten sam mężczyzna, a ja spojrzałam mu w oczy. -Jak się czujesz z myślą, że umierasz? -spytał cały czas patrząc mi w oczy. Nie spodziewałam się takiego pytania. Poczułam jak Niall się spina i delikatnie poklepałam go po nodze. Nabrałam odwagi i wzięłam od blondyna mikrofon.
-Spokojnie, tak szybko się mnie nie pozbędziecie. -uśmiechnęłam się, a sala zareagowała śmiechem. -Mam się bardzo dobrze i nie czuję, żebym umierała. -dodałam, a mężczyźnie rzuciłam wymowne spojrzenie.
-Dobrze, dziękujemy za przybycie. Na koniec One Direction zaśpiewa "Story of my life". -zakończył Paul i zszedł ze sceny zaraz za mną i Kają.
-Nieźle wybrnęłaś. -pochwaliła mnie siostra. Uśmiechnęłam się do niej i mocno przytuliłam. Po skończonej piosence chłopcy wrócili za kulisy, oddali sprzęt i opuściliśmy studio.

#Następnego dnia #
Obudziły mnie ogromne mdłości. Jak najszybciej zerwałam się z łóżka i pobiegłam do łazienki. Zaczęłam wymiotować krwią i nie tylko. Bałam się.. wcześniej tak nie było. Gdy przestałam wymiotować oprałam się o ścianę i schowałam twarz w dłoniach. Miałam tego dość. Co ja zrobię przez te 3 miesiące bez Nialla? Potrzebuję kogoś kto cały czas będzie i będzie w stanie mi pomóc. Kaja jest w ciąży i musi na siebie uważać.. A może.. Nie! Alex, o czym Ty myślisz!! Nie pamiętasz już co Ci zrobił?! Ale z drugiej strony przeprosił i chce to naprawić..
-Alex gdzie jesteś? -usłyszałam głos Kai z pokoju. Odepchnęłam od siebie wszystkie myśli i podniosłam się z miejsca. -O, tu jesteś! Chodź na śniadanie. -uśmiechnęła się i miała już iść, ale wróciła się. -Wszystko dobrze? -spytała dokładnie mi się przyglądając.
-Tak, zaraz przyjdę tylko się ubiorę. -wymusiłam uśmiech. Dziewczyna pokiwała głową i opuściła moją sypialnię. Zerknęłam na zegarek, który wskazywał 9:36. Westchnęłam sama do siebie i wykręciłam numer chłopaka.

Hej. Myślałam o Twojej propozycji i.. chcę się z Tobą spotkać. Może popełniam błąd, ale spróbuję. Powiedz kiedy i gdzie. xX Alex. 

Wysłałam i narzuciłam na siebie bluzę, telefon schowałam w kieszeni  i powędrowałam na śniadanie. Byłam przekonana, że w domu jestem tylko ja i Kaja, bo Austin jest w szkole. Myliłam się.. W kuchni siedział Collins, blondynka  ze swoim chłopakiem i.. Niallem. Po co on tu przyszedł?! Nie chcę z nim teraz gadać, czy to tak trudno zrozumieć?! Fuknęłam pod nosem kilka przekleństw i usiadłam na kuchennym blacie. Kaja podała mi moją kawę, a ja zatopiłam usta w ciepłym napoju.
-O której dzisiaj jedziecie? -zapytałam zerkając na parkę.
-W południe. -oznajmiła

dziewczyna i uśmiechnęła się do mnie.
-Znalazłem sobie mieszkanie. Za kilka dni będę mógł już się wyprowadzić. -powiedział Aus, a ja spojrzałam na niego badawczo.
-Dlaczego? Źle Ci tutaj z nami? -zdziwiła się Kaja.
-Oj przestań. -zaśmiał się przyjaciel. -nie chcę wam siedzieć na głowie. Wy macie swoje życie. Niedługo będzie maleństwo i potrzeba wam spokoju. Nie chcę wam zawadzać. -wyjaśnił, a ja trzepnęłam go gazetą, którą miałam pod ręką.
-Nie gadaj głupot! Dobrze wiesz, że nie robisz nam kłopotu, a dziecko nie potrzebuje całego domu tylko jeden pokój. Sam przyznasz, że pokoi tu mamy wystarczająco. -zaśmiałam się. - I Ty jesteś w naszym życiu. Jesteś jego częścią. -powiedziałam i poklepałam go po plecach. -A jeśli czujesz, że musisz się nam odwdzięczyć to zrobisz dzisiaj kolację. -dodałam i wybuchłam śmiechem, a reszta mi zawtórowała. Zjadłam szybko śniadanie i już miałam wracać do siebie, gdy zadzwonił mój telefon. Wyszłam na taras i odebrałam.
-Możemy się spotkać dzisiaj? -usłyszałam tak dobrze znany mi męski głos.
-Tak, ale gdzie i o której? -zapytałam sprawdzając, czy nikt nie słyszy.
-Może w naszej restauracji o 18? -zaproponował.
-Mam lepszy pomysł. Przyjedź do mnie, ale napiszę Ci kiedy dokładnie, bo w południe Kaja wyjeżdża z Harrym, więc będziemy mogli na spokojnie porozmawiać. -zarządziłam. Chłopak oczywiście się zgodził. -Powiedz mi skąd ta zmiana? -zapytałam podejrzliwie.
-Długa historia. Opowiem Ci wieczorem. Do zobaczenia mała. -powiedział i się rozłączył.
-Do zobaczenia. -odparłam i schowałam telefon. Dobrze robię? -pomyślałam. Bez większego zwlekania wróciłam do swojego pokoju i wzięłam długą, relaksującą kąpiel.

#Kaja#
-Hazz przestań! -zaśmiałam się i rzuciłam w chłopaka koszulką.- Muszę się spakować potem jeszcze zrobić coś do jedzenia, a Ty wcale mi w tym nie pomagasz! -zaśmiałam się  i zapakowałam kolejne koszulki. Niby to tylko weekend, ale Harry jest zdolny do wszystkiego. Raz spokojny, a zaraz może biec do basenu ze mną na rękach. Po prostu dzieciak.
-Zaraz się spakujesz, ale teraz zajmij się mną! -wymruczał mi brunet do ucha i odwrócił w swoją stronę.
-Kochanie proszę.. Chcę jeszcze pójść pogadać z Alex. Coś jest nie tak, pomijając fakt, że pokłóciła się z Niallem. Martwię się o nią. Widziałam, że dzisiaj na tym wywiadzie.. to ją dotknęło. -mówiłam patrząc loczkowi w oczy. Chłopak westchnął cicho.
-Alex coś ruszyło? Nie wierzę! -zaśmiał się, a ja zmroziłam go wzrokiem.
-Nie rób z niej takiego potwora. Ona też ma uczucia i dobrze wiesz, że nie jest taka silna, na jaką wygląda. Może i na zewnątrz tego nie pokazuje, ale przejmuje się tym wszystkim. Dlatego muszę z nią pogadać. -wyjaśniłam, zapięłam torbę i wzięłam telefon do ręki. Cmoknęłam bruneta w policzek i wyszłam z sypialni. Skierowałam się do pokoju Alex, ale przyszłam nie w porę.
-Ups.. nie przerywajcie, przyjdę potem. -wycofałam się widząc moją siostrę rozmawiającą z Niallem.
-Nie, zostań. On już wychodzi. -odezwała się blondynka. To nie wróżyło za dobrze.

-Jasne.. -burknął Horan i zdenerwowany wyminął mnie w progu. Zamknęłam za sobą drzwi i spojrzałam wymownie na bliźniaczkę.
-Kaja błagam, nie teraz. -jęknęła, ale ja zrobiłam proszącą minę. Wiedziała, że nie odpuszczę. -Ugh.. Jesteś irytująca! -rzuciła się na łóżko.
-No dobra, powiesz mi potem. -uśmiechnęłam się i położyłam obok niej. Chwilę leżałyśmy w ciszy.
-Alex.. -zwróciłam na siebie jej uwagę. -tylko się nie złość. -dodałam, a ona się skrzywiła. -Proszę, idź na tą chemię. -jęknęłam żałośnie i popatrzyłam jej w oczy.
-Nie ma mowy! Już o tym rozmawiałyśmy! -zdenerwowała się i wstała. Podeszła do okna i wpatrywała się w krajobraz za nim. -Nie pozwolę żeby to cholerstwo tak mnie wyniszczyło. Może wyleczyłaby białaczkę, ale byłabym wrakiem człowieka po niej. -rzuciła oschle.
-Ale chociaż będziesz żyła! -dziewczyna zmroziła mnie wzrokiem.
-To ja wolę już umrzeć. -syknęła ze złością.
-Nie mów tak, proszę. -wydukałam czując jak do oczu napływają mi łzy.

 Nie wytrzymałam. Na samą myśl, o jej śmierci, łzy zbierały mi się pod powiekami. Siostra podeszła do mnie i mocno przytuliła, a ja całkowicie się rozkleiłam. -Nie dopuszczam do siebie nawet myśli, że Ciebie by nie było. -jęknęłam cicho. Alex tego nie skomentowała tylko otarła moje policzki i uśmiechnęła się delikatnie.
-Nie płacz już i chodź coś zjemy. -powiedziała i pocałowała mnie w policzek. Razem poszłyśmy do kuchni, gdzie siedział Austin i rozmawiał przez skype z Effy. Przywitałyśmy się z kuzynką, trochę porozmawiałyśmy jednocześnie robiąc popcorn i z gotowym jedzeniem poszłyśmy przed telewizor gdzie włączyłyśmy jakąś komedię.
#Południe, tego samego dnia #
#Alex#
-Mamy wszystko? -mówiła Kaja, raczej sama do siebie, rozglądając się w około.
-Kochanie.. To tylko weekend. I na pewno wszystko wzięłaś. -powiedział Harry ciągnąc dziewczynę za rękę. -Trzymajcie się. -rzucił do mnie i Ausa.
-No wy też i Kaja napisz jak dojedziecie! -powiedziałam i zamknęłam za nimi drzwi. Wyjęłam telefon i napisałam krótką wiadomość.

Możesz przyjechać. ^^ xx Alex

Wysłałam i poszłam do kuchni czegoś się napić.
-Alex wychodzę! Idę do kolegi, wrócę jutro! -krzyknął Collins i opuścił mieszkanie. Westchnęłam ciężko. Liczyłam, że chociaż on będzie w domu, bo co jeśli to jest jakiś plan Asha? Co jeśli jemu wciąż nie przeszło i chce mi coś zrobić? Dobra, Alex ogarnij! Masz bujną wyobraźnię! Mój wewnętrzny monolog przerwał dźwięk dzwonka oznaczający gościa. Odstawiłam szklankę na blat i powoli podeszłam do drzwi. Poprawiłam jeszcze włosy i otworzyłam. W drzwiach stał zabójczo przystojny Ashton z winem w ręku.
-Hej. -uśmiechnął się uroczo. Bez słowa zrobiłam mu miejsce, aby wszedł do środka i gdy to zrobił zamknęłam drzwi. Chłopak od razu się rozgościł i powędrował do salonu,a tam rozsiadł się na sofie. -Dasz kieliszki? -spytał wskazując na alkohol.
-Jasne, ale ja nie piję. -powiedziałam i poszłam po szkoło. Postawiłam przed chłopakiem upragniony przedmiot oraz korkociąg, a sama zanurzyłam usta w soku.

-Zmieniłaś się. Schudłaś i zmizerniałaś. -ocenił chłopak dokładnie mi się przyglądając. -Choroba Cię niszczy.- dodał smutniejszym głosem. Nie skomentowałam jego wypowiedzi. -Jak się czujesz? -zapytał popijając czerwone wino.
-Przyszedłeś tutaj pytać mnie o mój stan zdrowia czy może jednak chciałeś wyjaśnić mi dlaczego zachowywałeś się jak dupek? -wypaliłam dość ostro. Nie chciałam być niemiła, ale irytował mnie jego spokój i to zachowanie jakby nic się nie stało.
-Alex spokojnie. Oczywiście zaraz o tym pogadamy, ale najpierw chciałbym wiedzieć jak się trzymasz? -mówił wciąż opanowany.
-Nie, najpierw mi to wyjaśnij. -upierałam się. -Po co było to wszystko? Wybita szyba, zastraszanie, śledzenie mnie. Po co?
-Wiem, że zachowałem się jak jakiś psychopata, ale nie mogłem się pogodzić z faktem, że już nie jesteś moja. To wszystko działo się tak szybko. Najpierw jesteśmy blisko i się całujemy, a tu nagle mówisz mi, że nie wyjedziesz ze mną, że chcesz być z Niallem. To był dla mnie szok. Oczywiście nic mnie nie usprawiedliwia, ale jak dowiedziałem się o chorobie to dotarło do mnie, że naprawdę mogę Cię stracić. Dopiero wtedy zrozumiałem jaki byłem głupi. -mówiąc to przesiadł się na sofę obok mnie i złapał mnie za rękę. Wzdrygnęłam się lekko na ten gest, ale po spojrzeniu w te jego niebieskie oczy, uspokoiłam się.- Nie liczę na nic więcej po za wybaczeniem i przyjaźnią. -zakończył i patrzył na mnie wyczekująco.
-Nie wiem czy mogę Ci zaufać.. -wyznałam. -Skąd mam mieć pewność, że to co mówisz jest prawdą? Skąd mogę wiedzieć, że to nie jest jakaś pułapka?
 Kolejny Twój chory pomysł?
-Znasz mnie jak nikt inny..
-Zmieniłeś się. -zauważyłam.
-Ale w głębi jestem tym samym chłopakiem. -wziął moją dłoń i przyłożył do swojej klatki piersiowej. -Bije we mnie to samo serce. To, które tak bardzo Cię kocha. -nie wiem dlaczego, ale chciałam mu wierzyć. Chciałam, żeby to wszystko było prawdą.
-Powiedzmy, że Ci wierzę. I co dalej? Jakie miałyby być nasze relację? -powiedziałam już milszym głosem. Chłopak uśmiechnął się szeroko.
-Przyjaciele.. Wiem, że kochasz tego gościa i nie będę psuł Twojego szczęścia. Po prostu chcę być blisko i Ci pomóc w tym trudnym momencie. -wyjaśnił i pogłaskał mnie po policzku. -Pozwolisz, że się Tobą zaopiekuję? -spytał, a ja dość niepewnie kiwnęłam głową na zgodę. Brunet uśmiechnął się i mocno mnie przytulił. To było dość dziwne uczucie. Tak jakbym odzyskała kogoś bardzo ważnego, kogo straciłam dawno temu. Gdy chłopak odsunął się ode mnie dokładnie zaczął mi się przyglądać.
-Dobrze się czujesz? -spytał zatroskany, a ja zdążyłam tylko powiedzieć "słabo mi" i opadłam w jego ramiona.
~*~
Obudziłam się w swoim łóżku. Obok mnie siedział Ashton i czytał jakąś książkę. Próbowałam się podnieść choć trochę, ale nie miałam na to siły.
-Leż mała, musisz odpoczywać. -powiedział troskliwie, odłożył książkę na bok i pogłaskał mnie po głowie. Przymrużyłam lekko oczy i potarłam czoło. -Boli Cię głowa?
-Jak cholera. -wydukałam i zaczęłam masować skronie.

 Chłopak zaśmiał się na moje słowa i wstał.
-Przyniosę Ci coś od bólu. -powiedział i zniknął za drzwiami. Wzięłam do ręki mój telefon. Miałam kilka połączeń od Kai i od Nialla. Spałam zaledwie 3 godziny i tyle połączeń. Napisałam siostrze, że spałam i miałam wyciszoną komórkę. Do Horana nie miałam zamiaru pisać. Jak się trochę pomartwi to nic mu się nie stanie. Do pokoju wrócił Ash z tacką, na której była lasagne, kubek z piciem i tabletka od bólu.
-Pomyślałam, że pewnie jesteś głodna. -powiedział i postawił tacę na szafce.
-Czytasz w moich myślach. -zaśmiałam się. Chwilę pomyślałam po czym pocałowałam bruneta w policzek. -dziękuję. -wyszeptałam i wróciłam na swoje miejsce. Wzięłam talerz i zaczęłam jeść. Chłopak dokładnie mi się przyglądał. Gdy zjadłam kazał mi się położyć, a sam poszedł pozmywać. Opatuliłam się kołdrą i zamykałam oczy, gdy znów zrobiło mi się niedobrze. Szybko pobiegłam do ubikacji i zwróciłam cały posiłek, który przed chwilą zjadłam. Nagle poczułam jak przyjaciel odgarnia mi włosy do tyłu i delikatnie masuje moje plecy. Gdy całkowicie mnie wyczyściło przemyłam usta wodą i znów zasłabłam. Ashton wziął mnie na ręce i zaniósł do łóżka. Nie miałam na nic siły i po chwili zasnęłam.
#Następnego dnia#
Obudziłam się dość wcześnie, bo o 8:30. Odwróciłam się na drugi bok i lekko przestraszyłam. Obok mnie leżał Ashton i spał. Uśmiechnęłam się delikatnie i okryłam go kołdrą. Chciałam wstawać z łóżka, ale...

______________________________
Jesteśmy okropne! Każemy wam tyle czekać..
Koniec semestru, bal gimnazjalny.. To trzeba było jakoś ogarnąć i nie było czasu na bloga.
Ale jest! :) Teraz ferie, więc może nadgonimy zaległości. ;*

Co się wydarzy między Alex i Ashtonem?
Jak rodzice Harrego zareagowali na Kaję?
Czy Kaja przekona Alex do chemii?
Jak będzie z Nialex?

Wszystko w kolejnym rozdziale ;*

Zapraszamy na stronkę na facebooku:
https://www.facebook.com/OneTwoTreeOneDirection?ref=hl  <-- Tutaj będziemy dodawać informacje o nowym rozdziale, więc zachęcamy polajkować. ;)

Wszelkie pytania o blogu, bohaterach, fabule, o autorkach i wszystkie inne kierujcie tutaj:
http://ask.fm/ehe36 <-- Kaja <3
http://ask.fm/Daruuuuuu#_=_ <-- Alex <3

10 komentarzy =next <33
See you ;* /Alex&Kaja